ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΗ ΓΗ ΤΟΥ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ ΑΡΧΟΝΤΗ

ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΗ ΓΗ ΤΟΥ ΠΟΥΘΕΝΑ

του 

ΑΧΙΛΛΕΑ ΑΡΧΟΝΤΗ

Στη β' Θεατρική Σκηνή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης -11-12-13 ΙΟΥΝΙΟΥ!

 (φωτογραφίες Νίκος Στεφανής)

 

   Χτες, Κυριακή, ήταν μια ημέρα που μας χτύπησε την πόρτα το καλοκαιράκι. Το απόγευμα οι Σκηνοβάτες άρχισαν σιγά σιγά να καταφτάνουν ένας ένας στο Πνευματικό Κέντρο Σταυρού. Οι θέσεις γύρω από την «ιερή τράπεζα», κάτι σαν τη θυμέλη του αρχαίου ελληνικού θεάτρου, γέμιζαν από τα παιδιά που θα παίξουν την θεατρική παράσταση «Οι Ήρωες του Τίποτα στη Γη του Πουθενά» και από φίλους που στέκονται στο πλευρό των Σκηνοβατών. Ο καθένας έφερνε μαζί του τις σκέψεις του, τα λόγια του, τις ιδέες του για το έργο, πορτοκαλόπιτα, κρασάκι και τσιπουράκι. Γύρω από αυτή την «ιερή τράπεζα» έχουν γίνει ουκ ολίγες τέτοιου είδους ιεροτελεστίες. Υπήρχε όμως μια ανησυχία, μια αναστάτωση, με την καλή έννοια. Έμπαινες μέσα και έβλεπες όλους τους Σκηνοβάτες να κάνουν πρόβα ατάκες και διαλόγους λες και σε λίγες ώρες έπαιζαν παράσταση…

   Μαζί με το καλοκαιράκι μας χτύπησε την πόρτα και ένας επισκέπτης που τον περιμέναμε καιρό. Αλλά είναι έτσι η ζωή που μας έφερε αρκετά απρόοπτα μέσα στην θεατρική ομάδα, που έπρεπε να ηρεμήσουμε, να ανασυνταχθούμε για να μπορέσουμε να υποδεχτούμε τον άνθρωπο, γι’ αυτό και δεν έγινε νωρίτερα. Έτσι, μας τίμησε με την παρουσία του ο Αχιλλέας Αρχοντής ο συγγραφέας του θεατρικού έργου «Οι Ήρωες του Τίποτα στη Γη του Πουθενά». Ήρθε οδικώς από την Αγιά Λάρισας μαζί με τον γιο του Δημήτρη, για να δει από κοντά τους Σκηνοβάτες. Όπως όλοι μας, έφερε μαζί του καλούδια. Δύο σακούλες κεράσια Αγιώτικα. Δεν ήταν όμως μόνο αυτά που έφερνε μαζί του… Παρά το κουραστικό ταξίδι, έφερε τον ενθουσιασμό του, έβλεπες στα μάτια του μια σπίθα, όπως αυτή που βλέπεις στα μάτια ενός πατέρα που περιμένει έξω από την αίθουσα του μαιευτηρίου να ακούσει το πρώτο κλάμα του μωρού, του παιδιού του. Μόνο που το μωρό που περίμενε, μαζί του και η οικογένεια των Σκηνοβατών, δεν θα έβγαζε το πρώτο κλάμα σε τούτο τον κόσμο, αλλά την πρώτη ατάκα του ηθοποιού πάνω στη σκηνή… Δε θα ήταν το ανοιγόκλεισμα των ματιών του αλλά το ξεφύλλισμα του κειμένου με τους ρόλους… Δε θα ήταν το κούρνιασμα στην αγκαλιά του πατέρα και της μητέρας, αλλά η μεγάλη αγκαλιά όλων των ηθοποιών για να αντλήσουν και να δώσουν δύναμη ο ένας στον άλλον. 

   

   Έπιασα τον Αχιλλέα Αρχοντή να ανατριχιάζει από συγκίνηση και θαυμασμό, που και που να γυαλίζουν τα μάτια του… Γιατί είδε μπροστά του το θαύμα της γέννησης ενός θεατρικού έργου, να παίρνει σάρκα και οστά. Το κείμενο να είναι η ραχοκοκαλιά και τη σάρκα να είναι οι ηθοποιοί και όλα αυτά μαζί να δένουν τόσο αρμονικά που πλέον να έχει και ψυχή…

   Το κείμενο του Αχιλλέα, όπως ο ίδιος μας είπε, έχει πολλά βιώματα, όχι μόνο δικά του, αλλά στην ουσία όλων μας. Εμείς, οι Σκηνοβάτες, νιώσαμε πως με αυτό το κείμενο, υπάρχει κάποιος μακριά μας που ήταν λες και μας ήξερε από καιρό, που παρόλο που δεν τον είχαμε συναντήσει από κοντά. Γιατί αυτό το κείμενο είναι οι ίδιοι οι Σκηνοβάτες! Με την άνεση που τον διακρίνει και δεδομένο το γεγονός πως πρόκειται για έναν καλοπροαίρετο άνθρωπο που σέβεται τον συνάνθρωπό του, μας βοήθησε πολύ, μας διαφώτισε σε σημεία του κειμένου, που μόνο εκείνος γνώριζε ακριβώς τι σκεφτόταν και τι γινόταν μέσα του όταν το έγραφε. Μα το κυριότερο απ’ όλα είναι ότι μας έδωσε ώθηση, φρέσκα και ξεκούραστα φτερά για να μπορέσουμε μόνο με ένα πετάρισμα, να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε. Από εμάς εξαρτάται πόσο ψηλά μπορούμε να πάμε με το φτεροκόπημα.

 
   Έφτασε κάποια στιγμή να αποχαιρετιστούμε. Όταν του είπαμε πως νιώσαμε ιδιαίτερη τιμή με την παρουσία του και την πολύτιμη βοήθειά του σε πολλούς τομείς. Η αφοπλιστική του ταπεινοφροσύνη εντυπωσίασε. Είπε χαρακτηριστικά: «Είναι ένας σαλεμένος που άρχισε να γράφει ένα κείμενο, με βάση αυτά που έζησε, που παρατηρούσε, που ένιωθε. Ένας που συγγράφει ερασιτεχνικά και ξαφνικά μαθαίνει από το πουθενά πως το κείμενο αυτό άρεσε σε μια ομάδα και θα του δώσει ζωή. Ποιος θα έπρεπε να νιώθει ιδιαίτερη τιμή;»

   Μέσα από όλα αυτά, εύκολα διαπιστώνει κανείς πως, το θέατρο δεν «περιορίζεται σε μια θεατρική παράσταση μόνο...». Θέατρο δεν είναι μόνο ότι βλέπεις πάνω στο σανίδι, ούτε μόνο όσα γίνονται πίσω από αυτό. Είναι και όλα όσα συμβαίνουν στο διάστημα που προετοιμάζουν τα παρασκήνια. Το δέσιμο, οι ίντριγκες, οι διαφωνίες, οι στιγμές που συμφωνούν, οι αγκαλιές. Το θέατρο είναι σαν τη ζωή. Βλέπεις τη γέννηση ενός έργου, το ζωντάνεμα ενός κειμένου με ρόλους, την κατάθεση ψυχής της ομάδας, αυτοί που πέφτουν να δέχονται χείρα βοηθείας από τους υπόλοιπους μέχρι να φτάσει η σειρά τους (διότι όλοι κάποια στιγμή πέφτουμε, αλλά το σημαντικότερο είναι να σηκωθούμε), την υπόκλιση προς τους θεατές και τέλος την Αγκαλιά... Μάλιστα την Αγκαλιά με «Α», όπως ακριβώς συμβαίνει στις οικογένειες... 

Έρχονται «Οι 12 Ένορκοι» στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας

«Οι 12 Ένορκοι»

του REGINALD ROSE

Τη Δευτέρα 30 Μαΐου δύο παραστάσεις στη Λαμία: απογευματινή στις 19:00 και βραδινή στις 21:30 στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας.

 

 Κάθε ψηφοφορία τους είναι και μια μάχη, αλλά... μια μάχη που πρέπει να κερδηθεί με μόνο όπλο την αλήθεια! Ποια θα είναι η ετυμηγορία τους; Και με τι «κόστος» για τον καθέναν από τους 12;

 

Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης δεν σταματάει να παρουσιάζει στο κοινό της Λαμίας αξιόλογα έργα και εμπλουτίζει το ήδη πλούσιο πρόγραμμά του με ένα ακόμη έργο, «Οι 12 Ένορκοι»,  που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές, 2 βραβεία κοινού και το 34ο Κορφιάτικο Βραβείο Σκηνοθεσίας και έπειτα από δύο θεατρικές σεζόν sold-out παραστάσεων θα φιλοξενηθεί στην Λαμία για 2 παραστάσεις.

 

Στη Νέα Υόρκη του 1957, ένα αλλοδαπό αγόρι δεκαέξι χρόνων κατηγορείται για φόνο. 12 ένορκοι συνεδριάζουν για το αν θα εφαρμοστεί η θανατική ποινή, αντικατοπτρίζοντας τις – δυστυχώς διαχρονικές – προκαταλήψεις της κοινωνίας μας, μέσα από 12 πεντακάθαρα ψυχογραφήματα που ξετυλίγονται «βίαια» μπροστά στα μάτια μας

Οι θεατές παρακολουθούν από την «κλειδαρότρυπα» της αίθουσας ενόρκων, μία από τις πιο διχαστικές και επιδραστικές υποθέσεις όλων των εποχών, με τους 12 ενόρκους άλλοτε να ταυτίζονται και άλλοτε να συγκρούονται. Το θέατρο μετατρέπεται σε δικαστικό μέγαρο θέτοντας τους θεατές στη θέση των ενόρκων! 12 ANGRY MEN η ταινία Αμερικάνικη τηλεταινία του 1954, που το 1957 έγινε ταινία με το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Sidney Lumet και πρωταγωνιστή τον Henry Fonda. Χρυσή Άρκτος, πολλά βραβεία και τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ (μία εκ των οποίων καλύτερου σεναρίου). Δεύτερη καλύτερη δικαστική ταινία όλων των εποχών και μέσα στις 50 καλύτερες ταινίες του αιώνα. Έγιναν re-make της ταινίας από πολλές χώρες σ’ όλον τον κόσμο, με τελευταίο το ρωσικό “12” του Nikita Mikhalkov, που είναι βασισμένο στο “12 angry men”.

  

Σημείωμα της σκηνοθέτιδας
Η ιδέα να παρουσιάσω το έργο «ΟΙ 12 ΕΝΟΡΚΟΙ» ήρθε πριν δύο χρόνια, όταν είδα την ταινία “12 angry men” του Sidney Lumet. Στο site www.tocinemadaki.gr (που ασχολείται με τον κινηματογράφο) είχε γραφτεί μία κριτική για το “the Μan from Earth” (την προηγούμενη μου σκηνοθετική δουλειά) όπου εκφραζόταν στο τέλος η επιθυμία να δει και το “12 angry men” το φως ελληνικής σκηνής. Είχα ξανακούσει για την ταινία από έναν φίλο, που μου είχε προτείνει να την σκηνοθετήσω, οπότε όταν διάβασα κι αυτό, πείστηκα ότι πρέπει να τη δω. Χαίρομαι για τις παροτρύνσεις αυτές, γιατί η ταινία με άγγιξε και θέλησα κι εγώ να τη δω επί σκηνής. Θέλησα να δω 12 ηθοποιούς, σε απόσταση αναπνοής από τον θεατή, να κορυφώνουν και να ηρεμούν σ’ ένα καρδιογράφημα 120 παλμών και άνω. Στη θεατρική του μεταφορά, κράτησα την εποχή που γράφτηκε το έργο, γιατί βρίσκω πολύ ελκυστικό όταν το θέατρο, μας παίρνει από το τώρα και το εδώ και μας ταξιδεύει σε άλλα μέρη και χρόνους. Αυτό το ταξίδι στο παρελθόν, παρά τη χιλιομετρική και χρονική του απόσταση από το εδώ και το τώρα, μας δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν στην ουσία τους. Οι ίδιες απόψεις θα μπορούσαν να εκφραστούν και σήμερα, ειδικά όσον αφορά τον ρατσισμό κι αυτό δεν το λες καθόλου «ευτυχώς». Και δεν μιλάμε μόνο για φυλετικό ρατσισμό, αλλά επίσης κοινωνικό, θρησκευτικό, σεξιστικό και οπουδήποτε χωράει η έννοια του διαφορετικού. Δηλαδή παντού. Στην παγκόσμια πραγματικότητα του σήμερα βλέπουμε να ξεπηδούν έντονα φασιστικά μανιφέστα, που προφανώς δεν ήταν πολύ καλά θαμμένα. Ακόμη, γίνονται προτάσεις για επαναφορά της θανατικής ποινής σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως και στη δική μας. Απόψεις και πιστεύω που εκφράστηκαν σ’ ένα έργο του ’57 το οποίο γράφτηκε ωκεανούς μακριά από την Ελλάδα, μεταφέρονται αυτούσια στο τώρα και στο εδώ και τίποτα δεν σου «χτυπάει». Ο άνθρωπος συνεχίζει να επιλέγει να είναι αστόχαστος και να καταδικάζει -είτε μεταφορικά, είτε κυριολεκτικά- με την πρώτη ευκαιρία τον συνάνθρωπο του. Αυτό, κάνει το έργο επίκαιρο και διαχρονικό, δείχνοντας μας ότι ο ρατσισμός αντιστέκεται σθεναρά ακόμη σε ιδέες περί φιλελευθερισμού. Αλλά, οι ιδέες αυτές παρά του ότι απαιτούν δυνατούς υπερασπιστές, υπάρχουν ευτυχώς Άνθρωποι που αγωνίζονται για την αλήθεια, την αγάπη και τη συγχώρεση με όλο τους το είναι.

Ταυτότητα παράστασης
Οι 12 ένορκοι είναι: Χριστόδουλος Στυλιανού, Τρύφων Καρατζάς, Θανάσης Κουρλαμπάς, Γιώργος Γιαννόπουλος, Περικλής Λιανός, Βασίλης Παλαιολόγος, Χάρης Μαυρουδής, Μανώλης Ιωνάς, Απόλλων Μπόλλας, Αλέξανδρος Πέρρος, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Αυγουστίνος Κούμουλος.

Συμμετέχει ο Αλέξης Σταυριανός

Τη φωνή της χαρίζει η Νένα Μεντή

Κείμενο: Reginald Rose

Μετάφραση / Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη

Δραματουργική Επεξεργασία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη & Νότης Παρασκευόπουλος

Σκηνικά: David Negrin

Κοστούμια: Κική Μήλιου

Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη

Μουσική: Γιώργος Περού

Sound design: Νίκος Τσέκος

Video art: Λάμπης Ζαρουτιάδης

Παραγωγή: A PRIORI

Διάρκεια: 90’

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΑΜΙΑΣ
ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ: 6934-115555

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ :
ΔΕΥΤΕΡΑ 30 ΜΑΙΟΥ, ΩΡΑ 19.00 & 21.30

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ : Προπώληση 15 € κανονικό & 12 € φοιτητικό-άνεργοι Πόρτα 18 € κανονικό & 15 € φοιτητικό-άνεργοι

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ :
ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ ΛΑΜΙΑΣ  Τ. 22310 33325 & 22310 23285, ΥΨΗΛΑΝΤΟΥ 17 – Λαμία.

Κριτικές:

Ο θεατής γίνεται μάρτυρας και ταυτόχρονα πρωταγωνιστής της πάλης αυτής, μπαίνοντας ο ίδιος σε μια διαδικασία ξεκλειδώματος του χώρου στον οποίον έχει εγκλωβιστεί ή που  ο ίδιος έχει ασφαλίσει μέσα στον εαυτό του, λίγο απέχοντας  από το να σηκωθεί όρθιος εν ώρα καταμέτρησης να φωνάξει την δική του απόφαση.
Δέσποινα Μονογιού

Το έργο τονώνει την πίστη στον θεσμό των ορκωτών δικαστηρίων με λαϊκούς δικαστές, βάζει στο στόχαστρο, χωρίς να το δηλώνει, την ίδια τη θανατική ποινή και απομονώνει τους, συνειδητούς ή μη, «τα φαιά φορούντες» οπαδούς της. Είναι καλό να παίζεται αυτό το έργο σήμερα στην Ελλάδα, όπου το κοινό αίσθημα δικαίου έχει διαβρωθεί επικίνδυνα τα τελευταία σαράντα – πενήντα χρόνια και χρειάζεται αλεπάλληλες τονωτικές ενέσεις για να μην πεθάνει οριστικά.
Λέανδρος Πολενάκης

 

ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ

Η ερασιτεχνική θεατρική Ομάδα «Σκηνοβάτες Φθιώτιδας», σας ενημερώνει πως αναβάλλει το ανέβασμα της παράστασης «Τριαντάφυλλο στο Στήθος» του Tennessee Williams που είχε προγραμματίσει να σας παρουσιάσει στις 26, 27 και 28 Μαΐου 2016, στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας, εξαιτίας ενός πολύ σοβαρού ζητήματος που ανέκυψε ξαφνικά. Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για την κατανόηση, την αγάπη που μας δείξατε όλο αυτό το διάστημα των προβών μας και υποσχόμαστε σύντομα να είμαστε ξανά κοντά σας και να σας αποζημιώσουμε για αυτή σας την αναμονή. 

Φωτεινή Φύκα, Σκηνοθέτης